பாலன்

ஆதியிலிருந்து தேவன் வானத்தையும் பூமியையும் சிருஷ்டிக்கையில் எங்கள் ஊரின் வடக்குப் பகுதியில் காடொன்று தோன்றியதாம். அபூர்வமாக அங்கு குடியேறிய சனங்கள், மிகுந்த ஆரோக்கியமாக வாழத் தொடங்கினார்கள். சிறுவர்கள் காட்டுப்பழங்களை உண்டு மகிழ்ந்தார்கள். மர அணில்களைப் பிடித்து நெருப்பில் வாட்டினார்கள். முள்ளம்பன்றிகளை வேடிக்கையாக அடித்துக் கொன்றார்கள். முந்திரியம் பழங்களை ஆய்ந்த சிறுமிகள் ஒரேயொரு கடிகடித்து வனத்தின் பள்ளங்களில் எறிந்தார்கள்.  காட்டின் பச்சைய சுகந்தத்தில் செழிப்பு இசைந்தது.

அப்போது சிறுமியாகவிருந்த உமையாள் பூப்பெய்தினாள். அவள் ஏறி நின்ற மரத்தைவிட்டு அச்சத்தோடு கீழே இறங்கி, தாயைத் தேடி ஓடினாள். காட்டின் மீது நின்ற வானம் மழையைத் தூவியது. இருண்டு வெள்ளத்தில் அசைய முடியாத யானையைப்போல நின்றுகொண்டிருந்தது காடு . என்ன பெயரென தமக்குத் தெரியாத பூவைப் பறித்து உமையாளுக்கு மாலை சூட்டினார்கள். தேவன், “வெளிச்சம் உண்டாகக் கடவது” என்று சொல்வதற்கு முன்னரே உமையாளின் உடலிலிருந்து இப்பூமிக்கு வெளிச்சம் உண்டாயிற்று எனும் பேருண்மையை தேவனே அறிந்திருக்காத நேரத்தில் கலியன் சங்கெடுத்து ஊதினான். காடெங்கும் உமையாளின் கூந்தலாயிருந்த நாணல்கள், காற்றைப் போர்த்தின. கலியன் தனது காதலியான உமையாளின் மார்பில் காட்டுப்பூவின் மொட்டைச் சூடினான். பூமியோ முதல்முறை சிலிர்த்தது.

உமையாளின் மேனியில் ஈர்ப்பின் சுடர்கள் தளும்பத் தொடங்கின. பொந்துத் தேன்களை எடுக்கவல்ல ஒரேயொரு வேட்டைக்காரனாயிருந்த கலியன் காட்டின் நடுவே புதிதாகவொரு நீர்நிலையைக் கண்டான். அதிலிருந்து எழும் வாசனையைச் சொல்ல சொல்லுக்குப் பிரமை போதவில்லை. உமையாளைக் கூட்டிக் கொண்டு  போய் நீர்நிலையில் நீராடவிட்ட கலியன்  கதகதப்பான உஷ்ணத்தோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். தேவன் இந்தச் சம்பவத்தைக் கண்ணுற்றபோது, “காதலானது பூமியில் பெருகக் கடவது” என்று சொன்னார். உமையாள் நீருக்குள்ளிருந்து கரையேறுகையில் அவளிலிருந்து சொட்டிய நீர்த்துளிகள் பனி என்று பெயர்கொண்டன. இந்தக் காட்டின் முதல் காதலர்களான உமையாளும் கலியனும் திருமணம் செய்துகொண்டதன் விளைவாக இரணைக் குழந்தைகள் பிறந்தன.

தேவனானவர் அவர்களைப் பரிசுத்தமாக்கினார். அவர் ஏதேன் எனும் தோட்டத்தை உண்டாக்கி தான் உருவாக்கிய மனுஷனை அதிலே வைப்பதற்கு முன்னரே உமையாளின் இரண்டு குழந்தைகளுக்கும் பெயர் சூட்டப்பட்டது. அந்தக் காட்டில் உமையாளுக்குப் பின்னர் பூப்பெய்து அந்த நீர்நிலையில் குளித்த காதலர்கள், தமது குழந்தைகளைப் பெற்றுக்கொள்ளத் தொடங்கினர். காட்டில் புதிது புதிதாக முளைவிடத் தொடங்கியிருந்த மரங்களிலிருந்து காய்த்த கனிகளை சனங்கள் புசிக்கத் தொடங்கினார்கள். கலியன் வேட்டைக்குச் செல்வதற்காக படையொன்றை சேர்த்தான். உமையாள் பறவைகளுக்கு கூடுகள் செய்து மரங்களில் செருகினாள். காடு எல்லோரின் சுவாசத்திலும் கசிந்துகொண்டிருந்தது.

அப்பொழுது தேவனாகிய கர்த்தர் மனுஷனை நோக்கி, “நீ தோட்டத்திலுள்ள சகல விருட்சங்களின் கனிகளையும் புசிக்கவே புசிக்கலாம், ஆனாலும் நன்மை – தீமை அறியத்தக்க கனியைப் புசிக்க வேண்டாம். அதை நீ புசிக்கும் நாளில், சாகவே சாவாய்” என்று கட்டளையிட்டார்.

காட்டிலுள்ள சனங்களைப்போலவே ஆதாமும் ஏவாளும் ஏதேன் தோட்டத்தில் நிர்வாணமாகப் படைக்கப்பட்டார்கள். தேவன் உமையாளின் தோற்றத்தில் ஏவாளைப் படைத்தான். இந்த வடிவின் நகலெடுப்புக்கு தேவனே வெட்கப்படாதிருந்தார். நிர்வாணமாக இருந்த எவரும் வெட்கப்படவில்லை என்று இதற்கு மேல் தேவனால் போதிக்க முடியாமல் இருந்தது. கலிங்கன் வேட்டைக்குச் சென்று பத்து நாள்களாகியும் திரும்பாமல் இருந்தான். அவனோடு சேர்ந்து சென்றவர்களின் மனைவிமாரும் என்ன ஆயிற்று என்று தெரியாமல் தேவனிடம் மன்றாடினார்கள். தேவனோ மனுஷர்களைப் பெருகப்பண்ணும் வேலையில் ஈடுபடத் தொடங்கியிருந்தார்.

கலிங்கனும் அவனது வேட்டைப் படையச் சேர்ந்தவர்களும் திரும்பி வருவார்கள் என்ற நம்பிக்கை தீர்ந்தபொழுதில், உமையாளோடு சேர்த்து தொண்ணூறு விதவைகள் தமது குழந்தைகளோடு காட்டைவிட்டு வெளியேறினார்கள். அப்போது “வானத்தின் கீழே ஜீவசுவாசமுள்ள சகல மாம்ச ஜந்துக்களையும் அழிக்க நான் பூமியின் மேல் ஜலப்பிரளயத்தை வரப்பண்ணுவேன். பூமியிலுள்ள யாவும் மாண்டுபோம்” என்று தேவன் சொன்னார்.

இன்றைக்கு இந்தக் காடானது உமையாள் காடென்று அழைக்கப்படுகிறது. காட்டின் பெரும்பகுதியை அழித்து உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் ராணுவ முகாமைத் திறந்துவைப்பதற்காக வந்திருந்த இலங்கையின் ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனாவின் பயணப் பாதையெங்கும் காணாமலாக்கப்பட்டவர்களின் பெற்றோர்கள் நீண்டிருந்தனர். தாய்மார்கள் ஏந்தி நின்ற மட்டைகளில் எழுதப்பட்டிருந்த வாசகத்தைச் சிறுமியொருத்தி ஒலிவாங்கியில் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். இதனையடுத்து ஜனாதிபதியின் பயணப்பாதை இறுதி நேரத்தில் மாற்றப்பட்டது. ராணுவத்தினர் கூடியிருந்த மக்களை புகைப்படம் எடுத்தனர். மக்களின் கைகளிலிருந்த வாசக அட்டைகளால் தமது முகங்களை மறைத்துக்கொண்டு வீட்டிற்குத் திரும்பினர். ராணுவ முகாமைத் திறந்துவைத்த ஜனாதிபதி, யுத்த வெற்றியின் நினைவாக இன்னும் நிறைய ராணுவ முகாம்களைத் திறக்கவிருப்பதாகக் கூறினார். நந்திக் கடலின் ரத்தம், உமையாள் காட்டிலும் வழிந்துகொண்டிருந்தது.

பெத்லகேமில் ஏரோது ராஜாவினால் கொன்றொழிக்கப்படாத இரண்டு வயதுப் பாலகனான இயேசுபிரான், கிறிஸ்துவுக்குப் பிறகான இரண்டாயிரத்து பதினோராம் ஆண்டில் எங்கள் ஊருக்குள் நுழைந்திருந்தார். அன்றிரவே அவரைக் கொண்டுபோய் எங்கே மறைத்துவைப்பதென்று தெரியாமல் நானும் நண்பர்களும் சற்றைக்குக் குழம்பிப் போயிருந்தோம். வீட்டில் உள்ளவர்களின் பெயர் விபரங்களையும் புகைப்படங்களையும் ராணுவத்திற்குக் கொடுக்க வேண்டுமெனும் கட்டளைக்கு மாறாக இருக்கவேண்டியதாயிற்று.

இயேசு பாலன் களைப்பாகவும் மெலிந்தும் போயிருந்ததைப் பார்க்கையில் என்னுடைய நண்பனுக்கு மரியாள் நினைவுக்கு வந்தாள். என்னுடைய அம்மா, பாலனின் பரிசுத்தமான முகத்தை ஈரச்சீலை கொண்டு துடைத்தாள். நம்பமுடியாத அளவுக்கு இயேசு பாலனின் இருதயம் அதிவேகமாக துடித்துக் கொண்டெழுப்பிய முறைபிறழும் ஒலியில், எங்கள் நிலத்தின் சிலுவை ஊன்றி நின்றது. அம்மா, பாலனைத் தூக்கித் தன் மார்பில் அணைத்து ‘பாலச்சந்திரன்’ என்றாள். அப்போது, உமையாள் காட்டிலிருந்து சரியாக ஒரு கட்டை தூரத்திலிருக்கும் எங்கள் வீட்டின் முற்றத்துக்கு மேலே விரவிக்கிடந்த வானத்தில் புதிய நட்சத்திரம் ஒன்று பூத்தது. பாலனான இயேசுபிரானை நாங்கள் பாலச்சந்திரன் என்று கூப்பிடத் தொடங்கிய சத்தம் கொழும்பிற்கும் இஸ்ரவேலுக்கும் கேட்டிருக்குமானால் நாளை காணாமலாக்கப்படும் எம்மோடு பாலன் இயேசுவும் சேர்க்கப்படுவார் என்பது எமக்கு மட்டும் தெரிந்த வாதை. என்னுள் நூற்றாண்டின் கொடுங்கனா மணலாய் பெய்யத் தொடங்கியது.

சீலையொன்றை எடுத்து ஏணைகட்டி பாலனுக்குத் தாலாட்டுப் பாடினாள் அம்மா. அப்போதே நானும் நண்பர்களும் சேர்ந்து ஒரு மறைவான இடத்தை பாலனுக்காக ஆயத்தப்படுத்தினோம். கதிர்களின் நுனிகளைப்போல அறுக்கப்படும் சனங்களின் நிலத்தில் அவன் ஓரிரவைக் கழிப்பான் என்று தேவனாலேயே சொல்லப்படாமலிருந்தது. வீட்டுக்குள்ளேயே சிறிய பங்கர் ஒன்றை வெட்டிக்கொண்டிருந்தோம். அம்மா பாலனை நோக்கி ஜெபம் சொல்லத் தொடங்கினாள்.

1. கர்த்தாவே எங்கள் மேல் கொஞ்சமேனும் இரக்கம் செலுத்துங்கள். உம்முடைய நாமத்தை நேசிக்கிறவர்களாகிய எம்மிடம் இனியும் சிந்துவதற்கு ரத்தமில்லை. உம்முடைய கிருபையின் நிமித்தம் இந்தத் தீவில் எமக்கு சுகம் தங்கப்பண்ணும்.

2. ஏரோது ராஜாவின் கொலைப் படைக்குப் பயந்து, மரியாள் உம்மை மறைத்துவைத்ததைப்போல எங்கள் குழந்தைகளை எங்கே மறைப்பது? எங்கள் வனாந்தரங்கள் ராணுவ முகாம்களாகி விட்டன. வணக்கஸ்தலங்களை குண்டுகளால் தகர்த்தது போதாதுவென, ராட்சத இயந்திரங்களால் உடைக்கிறார்கள்.

3. பாவிகளின் வழியில் எமது பாதங்களை எப்படிச் சேர்ப்போம். எங்கள் குழந்தைகளின் கல்லறைகளை அவர்கள் கற்களாக்கி, தூளாக்கினார்கள். இயேசுவானவரே! நீர் உயிர்த் தெழுந்ததைப்போல எங்கள் நிலத்தின் மீட்பர்களும் எழுவார்கள். தங்களின் உக்காத எலும்புகளைக்கொண்டும் அவர்கள் துன்மார்க்கரை வீழ்த்துவார்கள்.

4. யுத்தம் முடிந்த பின்னர், இந்த நிலத்தை இளம்விதவைகளின் தேசமென்று உலகம் சொல்லுவதை உம் செவிகளில் சேர்ப்பிக்கிறேன். கர்த்தாவே, திக்கற்ற எங்களின் நிலங்களை அபகரித்துக் கொள்ளும் பொல்லாதவர்களையும் அவர்களின் ராணுவ சேனைகளையும் நாங்கள் கற்கள்கொண்டு வீழ்த்தும் நாள்களில் நீரும் ஜாக்கிரதையாக இரும். ஆண்டவரே அநியாயத்தை உமது அமைதியும்தான் செய்கிறது.

5. கூக்குரலுக்கு உதவாத கடவுளைத் தண்டியாமல் விடாதே, பிரம்பினாலும் சவுக்கினாலும் ஏன், கல்கொண்டு அடித்தாலும் அவன் சாகான். பிதாவே, வதைக்கூடங்களைப் புனரமைக்கும் நல்லிணக்கம் எமக்கு வேண்டாம்.

6. கர்த்தாவே என் வார்த்தைகளுக்குச் செவிகொடும், என் தியானத்தைக் கவனியும். இந்த நிலத்தில் நீர் காணும் ஒவ்வொரு அங்கவீனர்களின் காயங்களிலும் இஸ்ரவேலின் குண்டுச் சிதறல்களும் இருக்கின்றன. அவர்களிடம் பாலைவனக் காற்றைப்போல வீசுகிற துயரத்தை நீர் சிலுவையில் அறையப்பட்டபோதிலும் உணர்ந்திருக்க முடியாது. எங்களை புதைகுழிக்குள் உயிரோடு புதைத்தனர். நாமோ உம்மை நோக்கி கைகளை உயர்த்தி அழுகையில், வானிலிருந்து குண்டுகள் விழுந்தன. முள்முடி ஏந்த உம்மிடம் சிரசிருந்தது. நீர் பாக்யவான்.

7. கர்த்தரே! நாம் குருதிப் புழுதியில் முகமூடப்பட்டவர்கள். எமது சேனைகள் பெலன் குறைந்து மண்ணை அணைத்தனர். உம்முடைய சத்தம் நீருக்கு மேல் தொனித்தது போல எங்களின் சத்தம் கண்ணீரில் முழங்கியது. அப்போது உமது கண்கள் குருடாகவும் செவிகள் செவிடாகவும் இருந்தன. என் தேவனே! உம்மை என்றென்றைக்கும் துதிப்பேன். இந்த நிலத்தில் ஒரு களிப்பையுண்டாக்கும். எங்களின் குழந்தைகளை வதைமுகாம்களில் இருந்து பெற்றுத்தந்து அதிசயங்களைத் தருவியும்.

8. என் தேவனே எம்மைக் கழைகள் போல தின்றுகொண்டிருக்கும் அக்கிரமக்காரர்களின் ராணுவச்சேனையை எங்கள் கொம்புகளால் வீழ்த்துவோம் ஆமென்!

ஆதியில் வேட்டைக்குப்போன கலியன் காணாமல்போனதையடுத்து காட்டிலிருந்து நகர்ந்த உமையாள் உட்பட தொண்ணூறு விதவைகளும் குடியேறியிருந்த நிலத்தில் கடவுளை வணங்கத் தொடங்கியிருந்தனராம். ‘இறக்கை மரம்’ என அழைக்கப்படும் அந்த விருட்சத்தின் கீழே பழங்காலக் கல்லொன்று இன்றைக்கும் இருக்கிறது. அந்தக் கல்லின் மத்தியப் பகுதியில் வரையப்பட்டிருக்கும் நீரடிப்பாசிகள்போன்ற கோடுகளுக்கு நடுவில் நீந்தும் இறக்கைகொண்ட சிறிய மீனின் உருவத்தை அவர்கள் கடவுளென வரித்துக்கொண்டார்களாம்.

அதிக நீரேரிகளும், குளங்களும் கடலும் கொண்ட அந்த ஊருக்குப் பேர் கலியன்குடி. உமையாள் அங்குள்ள அனைத்து மக்களுக்கும் தலைவியாக இருந்தாள். அங்கிருந்து அவளும் சிலரும் உணவுக்காக வேட்டைக்குச் செல்லத் தொடங்கினார்கள். ஆரம்பத்தில் அவர்கள் எல்லோருக்குள்ளும் பயமிருந்தாலும், தொலைந்துபோன கணவர்மாரைத் தேடுவதையும் குறியாக வைத்தனர். முதல் நாளில் அவர்கள் ஆடிய வேட்டையில் பெரிய மரையை வீழ்த்தினார்கள். கலியன்குடியில் உள்ள அனைத்துக் குடும்பத்துக்கும் போதுமான வகையில் தலைவி உமையாள், இறைச்சியைப் பங்கிட்டுக் கொடுத்தாள். காட்டுக்குள் ஊடுருவியதும் ஏற்படும் கிளர்ச்சியை எல்லோரும் தமக்குள் பகிர்ந்து கொண்டார்கள். ஒரு கோடை நாளின் மதிய நேரத்தில் வேட்டைக்குச் சென்ற உமையாள் குழுவின் கால்களில் முள்கள் ஏறின. எல்லோரும் கால்களைத் தூக்கிப் பார்க்கையில் மனித எலும்புகள் தெரிந்தன. உமையாள் அங்கு உக்கிக்கிடந்த எலும்புகளைப் பொறுக்கிக்கொள்ளும்படி எல்லோருக்கும் உத்தரவிட்டாள். காட்டின் மரங்களில் வேர் வரை வழிகிற ஈரம்போலவே அந்தப் பெண்கள் குந்தியிருந்து எலும்புகளைப் பொறுக்கிக் கொள்ளத் தொடங்கினர். இறக்கை மரத்தின் கீழே கொண்டுவந்து குவித்த மனித எலும்புகளை உமையாள், ஒரே குழியில் போட்டு மூடி, நடுகல் ஒன்றை நட்டாள்.

பல்லாயிரம் ஆண்டுகளான கலியன்குடி நடுகல்லை சிங்கள ராணுவத்தினர் இரண்டாயிரத்து பன்னிரெண்டாம் ஆண்டில் இடித்தழித்த அடுத்த நாள் காலையில், ‘தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் மிகமுக்கியமான உறுப்பினர் ஒருவரைப் புதைத்த இடத்தைத் தாம் கண்டுபிடித்திருப்பதாக’ இலங்கையின் பாதுகாப்புத் துறை செயலகம் அறிக்கை வெளியிட்டது. கலியன்குடி நடுகல்லின் சிதைக்கப்பட்ட கற்துண்டுகளை சனங்கள் வீடுகளுக்கு எடுத்துச் சென்று பாதுகாத்துவைத்தனர். அம்மா எடுத்துவந்த சிறிய கற்துண்டொன்றை சாமித்தட்டில் வைத்து ஊதுபத்தி காட்டத் தொடங்கியிருந்தாள். தனக்குப் பெம்பிளைப்பிள்ளை பிறந்தால், உமையாள் என்றுதான் பேர் வைக்க வேண்டுமென்று நினைத்திருந்ததாக அம்மா சொல்லுவாள்.

அப்பாவை ‘புலிகள் இயக்கத்திற்கு ஆதரவானவர்’ என்று பிறிதொரு ஆயுத இயக்கம் வெட்டிக்கொன்றது. அப்பாவை நான் மிகவும் நேசிக்கத் தொடங்கும் பிள்ளைப் பிராயத்தில் அவரின் உடலை எரியூட்டும் கற்பூரங்களை நானே பற்றச் செய்தேன். அப்பாவை எரியூட்டும் சுடலையானது, உமையாள் காட்டின் உள்ளே இருந்தது. தொண்ணூறு விதவைகளும் குந்தியிருந்து எலும்புகளைப் பொறுக்கிய அந்த இடத்திலேயே எரியூட்டும் மேடையிருந்தது. அப்பாவின் இறுதிச் சடங்கில் கலந்துகொள்ள வருகை தந்திருந்த இயக்கப் போராளிகள் சிலர், அழுதுகொண்டு சுடலை வரைக்கும் நடந்தனர். அப்பாவைக் கொன்றதற்குப் பொறுப்பேற்றுக் கொண்ட பிறிதொரு இயக்கத்தின் உறுப்பினராக இருந்த சொந்தக்காரர், செத்த வீட்டிற்கு வந்தால் தன்னைப் புலிகள் பிடித்துவிடுவார்களென அஞ்சியே வராமல் போயிருந்தார். அம்மாவுக்கு அருகிலேயே பெண் போராளிகள் சிலர் நின்றுகொண்டிரு ந்தனர். அம்மா அங்கே நின்றுகொண்டிருந்த ஓர் அக்காவை உமையாள் என்று அழைத்து அழுதாள். புதைகுழி வாய்திறந்து அம்மாவின் கருப்பையை விழுங்கும் காட்சியை அப்பாவின் சடலம் முன்னே காலம் எனக்குக் காண்பித்தது.

இயேசு பாலனை அம்மா பங்கருக்குள் மறைத்துவைத்தாள். பாலன் குரலெழுப்பும் பொழுதுகளில் தன்னுடைய நெஞ்சினில்வைத்து ஓராட்டினாள். அம்மாவைத் தன் ஒளிரும் கண்கள்கொண்டு பாலன் இயேசு பார்த்துக்கொண்டே இருந்தார். தனது பிஞ்சுக் கைகளால் செடியைப் பதியனிடும் தோரணையில் அம்மாவின் கன்னங்களைக் கிள்ளி விளையாடிக்கொண்டிருந்தார். இயேசு பாலனுக்கு மாட்டுக் கொட்டகைபோல எனக்கு பங்கர். பிறகு இடப்பெயர்வில் வளர்ந்தேன்.

வேட்டைக்குச் செல்லும் காடுகளில் உமையாள் காடே பிடித்தமானதாக இருந்துவந்திருக்கிறது. எனது பதினான்காவது  வயதில் மறக்க முடியாத ஒரு மழைக்காலம் ஊருக்கு வந்தது. அன்றைய நாள்களில் வேட்டைக்குச் செல்வதற்கென்றே சில உடைகளை நான் வைத்திருந்தேன். அதிலோர் அதிர்ஷ்டம் இருப்பதாக அம்மா சொல்லுவாள். உமையாள் காட்டின் மேற்குப் புறத்தில் வேட்டையாடுவதற்காக எப்போது இறங்கினாலும் செழிப்பான இரைகளைக் கையில் தருவிக்கும். அந்த மழைக்காலத்தில் காட்டுக்குள் நாயோடு இறங்கினேன். அது தனியாக வேட்டையாடும் சுகத்தை தருவித்த நாள்.

காட்டினுள்ளே உயர்ந்து நீண்டிருந்த மரங்களின் மேனியில் சுழன்று பற்றியேறிய கொடிகள், கீழ் நோக்கித் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் இயற்கையின்அலங்கார ஜதிகளை அங்குதான் கண்டேன். பூமியில் நிறைந்திருக்கும் வனப்பின் நீர்க்குமிழி, சொட்டிக்கொண்டேயிருக்கும் ஓர் இளஞ்செடியில் சமநேரத்தில் நீரருந்தும் வேட்டை நாயையும் என்னையும் காடு ஒரு கனியாகவே வளரவிட்டிருந்தது. வெள்ளம் ஓடுகிற சத்தம் பரிசளிக்கும் ஆசுவாசம் எனக்குள் பிரவாகமெடுத்தது. மரத்தின் கீழே இருந்தேன். கிளைகளிலிருந்து சொட்டிக்கொண்டிருக்கும் பெருமழையின் உச்சாடனங்களைக் கவனித்துக்கொண்டிருந்தேன். கிட்டத்தட்ட உமையாள் காட்டின் நடுவில், அதுவும் சுடலையின் பக்கமாக வந்தமர்ந்திருக்கிறேன் என்பதைப் பிறகுதான் கவனித்தேன். வேட்டை நாய் எனக்கு அருகிலேயே இருந்தது.

அப்போது மரத்தின் கிளை ஒன்றிலிருந்து முறிந்து, கீழே விழுகிற மனிதனின் உடலைக் கண்டேன். நீரில் விழுந்து ஆடும் அவனின் உடலைத் தூக்குவதற்காக ஓடிப்போனேன். அவனின் முதுகுப்புறத்தில் நீரடிப்பாசிகள் போன்ற கோடுகளுக்கு நடுவில் நீந்தும் இறக்கை கொண்ட சிறிய மீனின் உருவத்தைப் பார்த்தேன். கலியன்குடியின் இறக்கை மரக் கல்லிலிருக்கும் சித்திரம் அது. அவன் என்னைச் சில நிமிடங்கள் உற்றுப் பார்த்தான். கைகள் முழுக்கக் கீறலும் காயங்களும் குருதி கசிந்து துருவேறிக்கிடந்தன. அவனிலிருந்தது பழங்கால ரத்த வாடை. அவனின் சாயலில் இதற்கு முன் யாருமிந்த பூமியில் இல்லை என்று சொல்லுமளவுக்கு திரண்ட தோளோடு வடிவாகயிருந்தான்.

எனதருகில் வந்து உன்னுடைய பெயர் என்னவென்று கேட்டான். கலியன் என்றேன். உமையாள் காடு பெண்ணின் நளினத்தோடு அசைவதை அப்போதுதான் பார்த்தேன். அவனும் சொன்னான். கலியன் பின்னர் மரங்களைப் பிடித்து அந்தரத்தில் மறைந்தான். நானோ பயத்தில் வீட்டிற்கு திரும்பிக்கொண்டிருந்தேன். காட்டின் கண்கள் திறந்து என்னையே பார்த்தன. நான் கலியனைப் பார்த்தேன் என்று சொன்னால், நம்புவதற்கு ஆளில்லை. அசரீரித் தரிசனங்களும் உக்கிப்போன விறகுகள் மாதிரி எரிந்துபோய் சாம்பலாகிவிடுகின்றன. இந்தச் சம்பவத்திற்குப் பிறகு உமையாள்காடு அதிகமாய்ப் பிடித்துப்போயிற்று. அடுத்த தடவை கலியனைச் சந்திப்பேன் என்று நினைத்தும்கூடப் பார்க்கவில்லை.

அப்போது கார்த்திகை மாதம். காந்தள் பூக்கள் கிளைகளின் நுனியில் காடெங்கும் அசைந்துகொண்டிருந்தன. கலியன் ஒரு மரத்தின் பொந்திற்குள்ளிருந்து வெளியே வந்தார். நான் பார்த்துக்கொண்டேயிருந்தேன். அவரின் உடல் சிவனின் சாம்பல் நிறத்தை ஒத்திருந்தது. அவர் எனக்கு ஒரேயொரு செய்தியை மட்டும் சொல்லி மறைந்தார். அந்தச் செய்தி அவரோடு ஆதியில் காணமல்போனவர்கள் குறித்து மட்டுமில்லையென்று சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை. ‘காடு உடையதை விளம்பவில்லை கலியா’ என்று கூக்குரல் தொனியில் சொன்னார். கலியனிலிருந்து எழுந்த தேன் வாசனையானது இன்னும் ஆயிரம் ஆண்டுகள் அந்தக் காட்டின் வளியில் நின்றேகும். அவர் மறைகிறபோது காட்டினுள்ளே சுழன்ற காற்றின் இரைச்சல் இதயத்தில் படிந்தது. இந்தக் காட்டிற்குள்ளும் வதைமுகாம்கள் இருக்கிறதென அவர் சொல்லவந்தாரா? இப்போது கலியனைப் பார்க்க முடியாது. ராணுவ முகாம் பெருமளவில் காட்டைக் குடைந்துவிட்டது. மக்களின் சுடலையையே ராணுவம் வேறோர் இடத்திற்கு மாற்றியது. இடம்பெயரும் சாபம் கொண்ட நாம், எரிவதற்கிருக்கும் இடமே இடம்பெயர்ந்து போவதைப் பற்றி எந்த முறைப்பாடுகளும் இல்லை.

இயேசுபாலன் பங்கருக்குளிருந்து அழத் தொடங்கிய சத்தத்தை ஒரு கட்டத்தில் ஆற்றுப்படுத்த முடியாத அம்மா, வெளியே தூக்கிவந்தாள். எங்கள் வீட்டிலிருக்கும் குழந்தையை எல்லோரும் அதிசயமாகப் பார்த்தார்கள். இரண்டே வயதான ஒரு பழுப்புநிற பாலகனை அம்மா மடியில் போட்டுக்கொண்டு இன்றைய நாளின் ஜெபத்தைத் தொடங்கினாள்.

1. பாலகனே! நீயொரு யூதனாகப் பிறந்து சிலுவையில் அறையப்படுவீர், நாம் பங்கருக்குள் உயிர்விடுவோம். நீர் பெத்தலகேமில் பிறந்து ஏரோது ராஜாவிற்கு மட்டும் ஒளிந்துபோனீர். நாம் பிறக்கும்போதே துட்டகைமுனுக்களுக்கு இரையாவோம்.

2. நீர் ஆதிமுதலாய் அன்பைப் போதித்தீர். ஆதலால், இன்றும் உம்மை நம்பியிருக்கிறோம். ஐ.நாவா? ஆண்டவனா? என்று சாத்தான்கள் என்னை நோக்கிக் கேட்டால், நான் உமக்கும் கேட்கும்படியாய் ஆண்டவன் என்பேன். எம்மிடம் அலைந்து திரிய இனி ஒரு பிடி மண்ணும் இல்லையென்று உமக்கும் தெரியும்.

3. யுத்தம் எமக்குப் பெலனாக இருந்தது. பின்னர் எம்மையும் அதன் நிழலிலே இளைப்பாற அனுமதிக்கவில்லை. யுத்தம் எமக்காக வேதனைப்பட்டது. நிராயுதபாணிகளாக நாம் ஆடைகளை அவிழ்த்து கடலுக்குள் இறங்குகையில், உமது அற்புதங்களான கடலைப் பிரித்து நிலமாக்கிய காட்சியும் சடுதியாய் நினைவுக்கு வந்தது. அப்போது நந்திக்கடலில் உப்புக்குப் பதிலாய் பிணங்கள் விளைந்தன.

4. நீங்கள் மகத்துவமானவர் கர்த்தரே! அப்பம் போலொரு மகிழ்ச்சியையும், திராட்சைரசம் போன்ற நிம்மதியையும் உங்கள் புஜத்தின் வல்லமையினால் எம்மிடம் கொண்டு சேர்ப்பீர். இல்லையேல் நாம் மீட்கப்படுவது சந்தேகமென்றாலும் பாலனே வாய்திறந்து சொல்லும்.

5. சனங்களே கவனியுங்கள்! துரோகஞ் செய்யும் அக்கிரமக்காரர்களை நீதியின் நிமித்தம் தண்டிக்கும்படியாய் இயேசு பாலனிடம் வேண்டுங்கள். இஸ்ரவேலர்கள் எம்மைக் கொன்றதன் சாட்சியாக இருக்கும் குண்டுகளின் கோதுகளைக் கொண்டுவந்து காட்டுங்கள். கர்த்தர் கண் திறக்கும்படியாய் கூடிவாருங்கள். அவர் இஸ்ரவேலராகவென்றாலும் கரிசனம் கொள்ளட்டும்.

6. குதிரைகளே! எங்கள் பிணக்காட்டின் மேலே நீங்கள் ஓடினீர்கள், உங்கள் யுத்த ரதங்கள் கடகடவென்று எங்கள் உடல்களில் ஏறிக்கொண்டே போயின. அலைகள் மோதியடிக்கும் இந்துசமுத்திரக் கடலில் இறந்துபோய்க் கிடந்த மீன்கள் மாதிரி இறந்துபோன எத்தனையோ பாலன்களை நட்சத்திரங்கள் பார்த்தன. அப்போதும் அவை பிரகாசமாக ஒளிர்ந்து மின்னின. அலைகள் குருதியாய் எழுகையில் நிலவு வளர்ந்தது. யுத்தம் வானத்தில் நடக்காதென நீர் உறுதியளித்தீரா?

7. எனது நொறுங்குண்டுபோகும் இந்த உயிரின் நடுக்கத்தை நீர் மரியாளின் பிள்ளையாகப் பொருட்படுத்தும். நாம் கேட்பதைப் புறக்கணித்தால் இந்தப் பூமியின் ஆரோக்கியம் இருப்பதிலும் பார்க்கக் குறைந்துவிடும். அன்பெனும் சொல்லைப் பழியும் பாவமும் தீண்டத் தொடங்கும். எங்கள் கண்ணீர் தாவீதுவின் பையிலிருந்த கல்லைப்போலாகி எமக்கு உதவாத அமைதியையையும் அன்பையும் நோக்கிக் குறிவைத்துத் தாக்கும்.

8. பெத்தலகேமின் பாலகனே! உம்மைப் பார்க்கையில் அலற வேண்டுமாற் போலிருக்கிறது. இந்த நாட்டின் குடிகளை உனது எந்த வார்த்தைகளும் சுகப்படுத்தாது என்று நீரே முடிவுபண்ணாதையும். அந்நிய பாஷையிலேனும் நீர் உரையாடும். ஆமென்!

அம்மாவின் கண்ணீர் இயேசுபாலனின் வயிற்றில் துளிச் சிசுவென விழுந்து உடைந்தது. கால்களை உதறி அழத் தொடங்கியவரின் கண்கள் அசைவற்று அம்மாவில் குத்தி நின்றது. காணாமல்போன தனது பிள்ளையைக் கண்டுபிடிப்பதற்காய் போராடிக்கொண்டிருந்த மலர்வதி, கிணற்றுக்குள் விழுந்து தற்கொலை செய்து கொண்ட செய்தி, கலியன்குடியை மீளமுடியாத சுழிக்குள் இழுத்தது. பாலன் இயேசுவைத் தூக்கிக்கொண்டு மலர்வதியின் வீடுநோக்கி ஓடினாள் அம்மா. நீர் குடித்து உப்பிப் போய்க்கிடந்த மலர்வதியின் சடலத்திற்கருகே செல்ல இயேசுபாலன் வீறிட்டு அழுதார். ஊருக்குள் புதிதாகவொரு குழந்தை வந்திருப்பதை ஊரிலுள்ள உளவாளிகள் மூலம் அறிந்த இலங்கையின் பயங்கரவாதத் தடுப்புப் பிரிவினரால் கலியன்குடி சுற்றிவளைக்கப்பட்டது. மலர்வதியின் இறுதிக்கிரிகைகள் முடிவதற்கிடையில் கலியன்குடியில் இன்னொரு கொலையை ராணுவம் நிகழ்த்தியது.

அடுத்த நாள் காலையில் இந்தச் சம்பவம் பற்றி தொலைக்காட்சி ஒன்றுக்கு பேட்டி வழங்கிய இலங்கையின் பாதுகாப்பு அமைச்சர், “சுட்டுக்கொன்ற இரண்டு வயதான புலியை, இதற்கு முன்பும் ஒரு தடவை தமது ராணுவம் போரின் இறுதி நாள்களில் சுட்டுக் கொன்றதாகவும் எப்படி உயிர்த்தெழுந்தார் என்பதே ஆராயப்பட வேண்டியுள்ளதாகவும் குறிப்பிட்டார். தொலைக்காட்சியைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அம்மா பாலச்சந்திரன் என்று குரல் எடுத்துக் கதறுகையில் வீட்டின் கதவைத் தட்டும் சத்தம் கேட்டது.

இயேசுபாலனின் ரத்தம் காய்ந்த எங்கள் வீட்டு வாசலில் நின்றுகொண்டிருந்தாள் அன்னை மரியாள்.

நன்றி – தடம் இதழ் – 2018

https://www.vikatan.com/literature/arts/140469-short-story